લાગણી નો અંત

આજે કોઈ ને ખોવાનો એહસાસ જાગ્યો હોવા થી ... મારીજ પંક્તિયો દ્વારા મારા મન નાં વિચારો વ્યક્ત કરું છું...  


रहिमन धागा प्रेम का, मत तोड़ो चटकाय, टूटे से फिर ना जुड़े, जुड़े गाँठ पड़ जाय ...
- રહીમ



રડ્યો હતો હું તારા માટે , પણ તે વળી ને પણ નાં જોયું !

તારા ખાતર , આખું જીવન અર્પિત કર્યું ,પણ તે બે ક્ષણ પણ સમર્પિત નાં કર્યા,

જીવન નો આ કેવો ન્યાય છે ? 

જેના માટે પલ-પલ જીવ્યું , એજ  જીવન નાં અંત નું કારણ બન્યું.. !

આમાં તારો કંઈ વાંક નથી ,વાંક બધો મારો છે,

બધો સમય તારા ઉપર જે મેં આપ્યો એ મારી ભૂલ,

તારી ચિંતા કરી, એ મારી ભૂલ,

તારા શબ્દો ની રાહ માં કલાકો વ્યર્થ  કર્યા , એ મારી ભૂલ ,

તારા દર્શ માટે દિવસો વિતાવ્યા , એ મારી ભૂલ,

તારા તરછોડ્યા બાદ પણ , લાગણી નાં છુટી, એ મારી ભૂલ ,

આ ભૂલો નો સરવાળો , એ પણ મારી ભૂલ,

જેની માફી પણ ઝીંદગી માં નહિ માંગુ, આવી મારી ભૂલ !

આજે પેહલી વખત સન્નાટો સાંભળી ,

લાગે મન ખાલી-ખાલી ,

સન્નાટા ની ધ્વની આજે મેહસૂસ કરી,

છુપાયેલી મન ની વીચલતાઓ  ઘણી ,

સન્નાટા ની રાહો છે ધુંધલી,

સન્નાટા માં પણ અશાંતિઓ ઘણી ,

સન્નાટા ને ચીરવા , નાં આવે અવાજ કહીં,

આજે પેહલી વખત સન્નાટો સાંભળી ,

લાગે મન ખાલી-ખાલી ,

 

કેવો આ આજ નો માનવી !

જેના સાથ વગર ચાલે નહિ  , એને તરછોડી નાખે આ માનવી !

અભિમાન અને સ્વાર્થ માં રસ-તરબોળ છે આ માનવી ,

પરદયા ભુલાવી , પોતાનીજ દુનિયા માં વસેલો આ માનવી ,

પોતાની રીત સાચી કરવા , બધું ભૂલી જાય આ માનવી ,

જિદ્દ માં આવી , પોતે રચેલા ઉદ્દેશો નું ઉલ્લંઘન કરે આ માનવી !

પૈસા ખાતર પ્રેમ ને ત્યાગે આ માનવી !

પોતાનું અહં સાચવવા , સ્વજનો દ્વારા આપેલું માન ભૂલે આ માનવી !

વર્ષો નો સાથ ભુલાવી , નવી શરૂઆત રચે , આ માનવી !

કેવો આ આજ નો માનવી !

 

એક રાહ પર ચાલતો હતો ,

રસ્તો લાંબો છે, અંત ખબર નથી,

અંત છે, પણ દેખાતો નથી ,

કદી સૂર્ય નો પ્રકાશ દેખાય છે ,

કદી રાત્રી ના ગાઢ અંધકાર,

રસ્તે ઘણા મુસાફિર મળે છે ,

થોડો સાથ આપી , પોતાને રસ્તે ચાલ્યા જાય છે,

ઘણા મુસાફિર , હૃદય સ્પર્શી જાય છે,

એમના સાથ માટે, પોતાનો માર્ગ બદલી દઉં છું, 

પણ એ લોકો તો, પોતાનું કામ પતાવી , બીજા માર્ગે પહોચી  જાય છે !

અને હું , આ નવા માર્ગ પણ જેની માટે ચાલ્યો, એ ઈજ ભૂલી જાય છે!,

એકલો એકલો ફરી મારા માર્ગે પાછો ફરું છું,

ફરી એજ સૂર્ય નો પ્રકાશ, એજ રાત્રી નાં ગાઢ અંધકાર...

પણ માર્ગ માં પાછા ફરવા થી , એકલતા  લાગે છે,

સૂર્ય નો પ્રકાશ, તાપ લાગે છે , 

રાત્રી નાં અંધારા માં ડર લાગે છે,

દર-દર ની ઠોકરો થાય છે ,

નાના માં નાનું કાર્ય , ખુબ મુશ્કેલી થી થાય છે ,

મન માં મુંજવણ, શ્વાસ રૂંધાય છે ,

આ એકલતા મને બહુ ખાય છે..

સ્વપ્ન માં પણ ના વિચાર્યું , તે એવું કામ કર્યું !

મન વિચલિત થયું ને મારું,  હૃદય નબળું પડ્યું,

ભરોસો હતો તારા પર , અને તેજ આ કાર્ય કર્યું?

આ વિશ્વાસઘાત કરી ને, તને શું સુખ મળ્યું ?

 

 

આકાશ નાં તારા, આજે ઝાંખા પડ્યા કેમ ?

ચંદ્રમાં ની ચમક , આજે ફીકી પડી કેમ?

લાગે છે બધું ખાલી-ખાલી , 

લાગે છે  આ રાતડી , ઘોર અંધારી 

રિસાઈ ગયું લાગે છે, આ જીવન મુજથી ,

ખોવાઈ ગઈ છે , એ હુંફ મુજથી,

લાગે છે  આ રાતડી , ઘોર અંધારી .....

અંધકાર માં ભટકું છું, પ્રકાશ ની શોધ માં ,

દિપક ની માત્ર એક ઝલક તરસું છું , આ ઘોર અંધકાર માં ,

આ અંધકાર માં , પડ્યો હું એકલો ,

ના મિત્રો નો સાથ, 

ના સ્વજનો નો સંગાથ,

નેત્ર બંધ રાખું કે ખુલ્લા , મને ના મળે ઉજાસ ,

શોધું છું હું કોને ? એનો કરી રહ્યો પ્રયાસ ,

આંધળા ની જેમ , હાથે શોધું  માર્ગ  આ કાળી ગુફા માં,

અંધકાર માં ભટકું છું, પ્રકાશ ની શોધ માં ,

દિપક ની માત્ર એક ઝલક તરસું છું , આ ઘોર અંધકાર માં ,...